محترمہ رفعتؔ وحید دی کتاب، ’’اکھراں پیڑاں بوئیاں‘‘ – راشد منصور راشد

شاعر جدوں فکر دی اوچائی تے اپڑدا ائے تے اوہدیاں سوچاں لفظاں دے ون سونے کپڑے پا کے کاغذ تے اُتر آؤندیاں نیں تے اسیں انہاں دی ایس شکل نوں شعر آکھنے آں۔ انج تے شاعری ہراک دے من نوں ای بھاؤندی اے پر شعر کہہ اوہ ای سکدا اے جنھوں رب ولوں ایہہ صفت عطا ہوئی ہوے۔ شاعر جدوں آپنے آلے دوالے جھاتی ماردا اے تے اوہنوں قدرت دے سوہنے رنگ وی دسدے نیں تے جگ اُتے وسن والیاں دے کم وی۔ فیر اوہدا دل مجبور کرن لگ پیندا ئے پئی ایہدی منظر کشی بہت ضروری اے تے جدوں اندر دی ہلچل شعر بن کے باہر آؤندی اے تے اوہ شاعر دے نال نال پڑھن سنن آلیاں اُتے وی اثر کردی اے تے جے شاعری ماں بولی وچ ہووے تے اوہدی فیر چس ای وکھری ہوندی اے۔ ایہہ محترمہ رفعت ہوراں دا پنجابی ادب تے احسان اے کہ انہاں اپنیاں سوچاں نوں لفظاں دا رنگ دے کے کتاب دی صورت ساڈے سامنے رکھ چھڈیا اے تے ایس شعری پراگے دا ناں ’’اکھراں پیڑاں بوئیاں‘‘ رکھیا نیں۔ انج لگدائے جیویں شاعرہ نے آپنے دکھاں دا دارو آپ کرن لئی جو کجھ وی محسوس کیتا، شعراں دے راہیں کاغذاں دے سپرد کر دتا۔ جوں جوں انہاں دی شاعری پڑھیے توں توں دلوں واہ واہ نکلدی اے۔
محترمہ رفعت بی بی نے بندگی دا حق ادا کردیاں ہویاں شروع ربّ پاک دی شان توں کیتا اے تے اینہاں دی لکھی ہوئی حمد دے اکھر انج دسدے نیں جیویں سُچے موتیاں دی تسبی دے دانے۔
فیر حمد توں بعد ایہہ وی ریت کہ ختم المرسلین رحمت اللعالمین حضرت محمد علیہ السلام ﷺ دی شانِ مبارک دا ذکر کر کے اپنی فکر نوں پاکیزہ تے نور دے سائے تھلے کیتا جاوے۔ تے ایہہ کم محترمہ رفعت بی بی ہوراں بصد خلوص ادب دی چاشنی نال انج پورا کیتا اے کہ عقیدت نال پڑھن سنن آلے محترمہ نوں واہ واہ دے گجریاں دا حقدار سمجھدے نیں۔
اگے ٹرو تے غزلاں وچ وی گل نال گل ملا کے شعراں دے ایسے پھل پروئے نیں کہ بندا پڑھدا جاوے تے منظر اکھاں دے سامنے بھاؤند ے جاندے نیں۔ محترمہ نے اکھراں دے سمندر وچوں مرضی دے موتی چن چن کے غزلاں نوں انج دا سجایا اے کہ کمال ای کر چھڈیا اے۔

منجے، پیڑے، موہڑھے، حقے لوکاں چرخے ویچے
ون سونی لوڑ دی پاروں اپنے وہڑے ویچے
اکھاں کھول کے تک وے عشقا! ساڈے وڈ ے جگرے
تیری لوڑ نوں پورا کیتا بھانویں شیشے ویچے

نکی بحر وچ وڈی گل کرن دا ہنر ویکھو کہ:

بہتا نیڑے نہ آویں
اکھ دے ویہڑے نہ آویں

تے اک تھاویں کیا خوب لکھدیاں نیں کہ:

پیڑاں دی جو تانی اے
عشقے گل مکانی اے
اوسے بھکا مرنا اے
جس دی سوچ سیانی اے

تے ایسے غزل وچ اکھراںدا ہورحسن ویکھو کہ:

چار چفیرے اوہدی یاد
جیویں رات دی رانی اے
دل دے سنجے وہڑے وچ
رفعتؔ درد مکانی اے

رفعت وحید ہوراں دے کلام نوں کسے کسوٹی تے رکھ کے پرکھن دی لوڑ نئیں کیوں جے ایہہ کسوٹی توں بلند اے تے کسے وی قاری نوں انہاں دے اکھر چسکا گھٹ تے علم بالا دیندے نیں۔ ایس پاروں محترمہ دلیری نال ستھرا کلام لکھن والیاں دی صف وچ نہ صرف شامل نیں بلکہ اُوچے نظری آؤندے نیں۔

عشقا تیتھوں ہر گئی ہاں
جیون جوگی مر گئی ہاں
رات دلاسے دیندی اے
ایناں دن توں ڈر گئی ہاں
ماں نے متھا چمیا جد
پیراں تیکر ٹھر گئی ہاں

اک کمال دا مطلع ویکھو:

سفنا دُکھ دے پانی وچوں بول پیا
یعنی درد کہانی وچوں بول پیا

تے دل نوں لگن والا مقطع پڑھو کہ:

رفعتؔ اِک دوجے دے آپاں سنگی آں
ویلا رت سہانی وچوں بول پیا

کجھ ہورشعر ی نمونے ویکھو…لکھدیاں نیں کہ:

ویلے دی ایس دھوڑ دے اندر سائیاں وے
میلا ہویا جاندائے شیشا اکھیں دا
ایسے لئی تے کجلا پا کے رکھدی آں
دِل تیکر لے جاوے رستا اکھیں دا

تے سماج دا نقشہ کھچدیاں ہویاں اینہاں دا قلم کوکدا اے:

سپاں نوں میں دوش کی دیواں، ٹھونہے کس لئی ماراں
آدم جائے زہراں تکھیاں رستے نیلے ہوئے

تے ایہہ دکھڑے میرا جی اے کہ سارے ہی سنا دیواں:

اکھاں دی جاگیر تے اتھرو پھُٹدے رہے
ربا انج تقدیر تے اتھرو پھٹدے رہے
پتلی ماتم کیتا اکھ دے وہڑے وچ
عشقے دی تدبیر تے اتھرو پھٹدے رہے
پہلوں پیڑاں رَج کے روئیاں جثے وچ
تیری فر تصویر تے اتھرو پھٹدے رہے
جد سی سنیا تسی موئے کربل وچ
اصغر تے شبیر تے اتھرو پھٹدے رہے

میں بھائی علی ہوراں دا شکر گزار آں کہ انہاں دے راہیں کتاب ویکھی تے فیر کتاب والی نوں وی ویکھ لیا۔ دعااے کہ اللہ رب العزت محترمہ نوں لمی حیاتی دیوے تے اسطراں ای اُردو دے نال نال ماں بولی دی وی سیوا کردیاں رہن، آمین